W drugą rocznicę tragicznej śmierci 96 osób ukazał się komunikat Zespołu Parlamentarnego ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy Tu-154M z dnia 10 kwietnia 2010 r. Treśc tego komunikatu najlepiej zachować na twardym dysku, jako że nigdy nic nie wiadomo kiedy on zniknie z internetu.
Smoleńsk 2012. Bolesny bilans
Ani polscy, ani zachodni eksperci nie zostali dopuszczeni do
badania wraku. Nie badali nigdy lewego skrzydła, którego złamanie przez brzozę
przedstawiono jako przyczynę upadku i katastrofy samolotu. Do dzisiaj minister
Jerzy Miller i KBWLLP nie wyjaśnili, na jakiej podstawie stwierdzono, że do
tragedii doszło na skutek złamania skrzydła o drzewo - analiza prac
parlamentarnego zespołu smoleńskiego
W ramach prac prowadzonych od 8 lipca 2010 r. do dziś przez uczestniczących w
działalności Zespołu posłów Sejmu VI i VII kadencji oraz senatorów Senatu VII i
VIII kadencji, przy udziale przedstawicieli rodzin ofiar katastrofy oraz
specjalistów różnych dziedzin wiedzy; na podstawie wysłuchań świadków i
specjalistów prowadzonych w gmachach Sejmu, Senatu i Parlamentu Europejskiego;
innych prac własnych Zespołu, w tym rekonstrukcji samolotu Tu-154M na podstawie
zdjęć z miejsca tragedii; prac niektórych komisji Sejmu i Senatu; analiz
raportów Najwyższej Izby Kontroli; przedstawionych Zespołowi ekspertyz zewnętrznych,
a także własnych i przekazanych Zespołowi analiz raportów, dokumentów i
oświadczeń ogłaszanych przez prokuraturę, Komisję Badania Wypadków Lotniczych
Lotnictwa Państwowego oraz inne krajowe i zagraniczne instytucje i organa
władzy państwowej, w tym ekspertyzę Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Jana
Sehna; w oparciu o liczne świadectwa osób, które słyszały (a czasem także
widziały) przebieg wydarzeń ostatnich sekund lotu Tu-154M nr 101. Szczególnie
wstrząsającym i wiarygodnym świadectwem jest relacja z nagrania telefonicznego
jednego z pasażerów Tu-154 umożliwiająca odtworzenie wydarzeń ostatnich 3
sekund lotu:
1
Zespół Parlamentarny udowodnił niezgodność z prawdą najważniejszych tez
przedstawionych jako kluczowe ustalenia rosyjskiego raportu MAK i w większości
przypadków powtórzonych jako kluczowe ustalenia raportu KBWLLP (tzw. komisji
Millera, działającej pod bezpośrednim nadzorem premiera Donalda Tuska), a
dotyczących przebiegu i przyczyn katastrofy.
W szczególności Zespół ustalił, że ani polscy eksperci, ani eksperci Unii
Europejskiej i USA nie zostali dopuszczeni do badania wraku samolotu, a przede
wszystkim nie badali nigdy lewego skrzydła, którego złamanie przez brzozę
przedstawiono jako przyczynę upadku i katastrofy samolotu. Nie badano też nigdy
brzozy. Do dzisiaj minister Jerzy Miller i KBWLLP nie wyjaśnili, na jakiej
podstawie stwierdzono, iż do tragedii doszło na skutek złamania skrzydła o
brzozę.
Zespół ustalił także, że nieprawdziwe i gołosłowne są tezy:
- o rzekomych naciskach wywieranych przez Prezydenta RP śp. Lecha Kaczyńskiego
na załogę samolotu,
- o rzekomych naciskach wywieranych przez Dowódcę Sił Powietrznych śp. gen.
Andrzeja Błasika na załogę samolotu,
- o rzekomej obecności śp. gen. Andrzeja Błasika w kokpicie samolotu,
- o rzekomym podchodzeniu przez załogę samolotu do lądowania (w rzeczywistości
załoga wykonywała manewr odchodzenia),
- o rzekomym złamaniu lewego skrzydła Tu-154M nr 101 przez brzozę,
- o rzekomych błędach pilotów mających być przyczyną katastrofy Tu-154M nr 101,
- o rzekomym upadku w pozycji odwróconej całego samolotu, gdy w rzeczywistości
dotyczy to jedynie części środkowej i tylnej, a część przednia upadła kołami do
dołu.
2
Badania, eksperymenty i prace rekonstrukcyjne (m.in. odtworzenie kształtu
samolotu na podstawie zdjęć z miejsca katastrofy) prowadzone przez ekspertów
technicznych Zespołu pozwoliły ustalić, ujawnić i sprecyzować szereg faktów i
okoliczności towarzyszących katastrofie, dzięki czemu mogli oni sformułować
najbardziej prawdopodobną hipotezę wyjaśniającą przyczyny i przebieg
katastrofy.
(A)
Ustalenia Zespołu prof. Kazimierza Nowaczyka (fizyka, wykładowcy
University of Maryland), który badał zapisy zainstalowanych na Tu-154M
amerykańskich urządzeń FMS (komputera pokładowego) i TAWS (systemu ostrzegania
o zbliżaniu się do ziemi):
- na podstawie danych zawartych w systemach nawigacyjnych TAWS i FMS
odczytanych przez zespoły ekspertów producenta Universal Avionics System w
Redmont USA Zespół prof. Nowaczyka ustalił trajektorię pionową Tu-154M w ostatnich
sekundach przed katastrofą. Z danych tych wynika, że samolot Tu-154M nigdy nie
zszedł poniżej 20 metrów
nad poziomem pasa lądowania, a katastrofa rozpoczęła się, gdy samolot odchodził
na drugi krąg i wzniósł się do wysokości ok. 36 m n.p.p. Tak więc samolot
nigdy nie uderzył w brzozę,
- po minięciu rejonu brzozy rzekome zderzenie z którą wskazano w raportach MAK
i KBWLLP jako bezpośrednią przyczynę sprawczą katastrofy, Tu-154M nr 101 leciał
bez zmiany podstawowych parametrów trajektorii z kierunkiem magnetycznym 260,1 st. co najmniej do
punktu odległego o 714 m
od progu pasa, gdzie nastąpiły dwa wstrząsy, po czym zanikło zasilanie
elektryczne i zamrożony został komputer pokładowy samolotu FMS, odnotowując
wysokość oraz długość i szerokość geograficzną tego zdarzenia,
- bezpośrednią przyczyną katastrofy były wspomniane wyżej dwa silne wstrząsy,
których źródłem nie był mechanizm samolotu. Fakt wystąpienia wstrząsów i ich
skalę Zespół prof. Nowaczyka ustalił na podstawie danych pochodzących z
rejestratora parametrów lotu.
(B)
Ustalenia przedstawione przez prof. Wiesława Biniendę (inżyniera
współpracującego z NASA i Federal Aviation Administration, członka licznych
amerykańskich Grup Ekspertów ds. Badań Katastrof Lotniczych, dziekana Wydziału
Inżynierii University of Akron w Ohio), a wynikające z przeprowadzonych przez
niego eksperymentów, analiz i wyliczeń, w tym z przeprowadzonych za pomocą
programu LsDyna3D na maszynach cyfrowych z równoległymi procesorami najnowszej
generacji symulacji metodą iteracyjnych przybliżeń dynamicznych różnych
możliwych wariantów uderzenia lewego skrzydła Tu-154M (w odległości od 3 do 7 metrów od końca
skrzydła) w drzewo o średnicy 40
cm (na wysokości od 5 do 6 metrów nad ziemią):
- skrzydło Tu-154M lecącego z taką prędkością, jak w dniu 10 kwietnia 2010 r.,
nie mogłoby zostać złamane przez drzewo o parametrach takich jak brzoza,
zderzenie z którą wskazano w raportach MAK i KBWLLP jako bezpośrednią przyczynę
sprawczą katastrofy,
- skrzydło przecina drzewo o parametrach ww. brzozy niezależnie od wysokości
uderzenia, orientacji samolotu i odległości miejsca uderzenia od końca
skrzydła,
- uderzenie w drzewo powoduje jedynie uszkodzenie krawędzi natarcia skrzydła,
ale nie pogarsza istotnie ani właściwości nośnych skrzydła, ani stabilności
samolotu, który w takiej kolizji mógłby utracić jedynie niewielkie fragmenty
krawędzi natarcia skrzydła,
- 10 kwietnia 2010 r. skrzydło samolotu Tu-154M nr 101 nie zostało złamane o
brzozę rosnącą na podejściu do lotniska Smoleńsk Siewiernyj, a stwierdzona
destrukcja lewego skrzydła samolotu miała inne przyczyny,
- tak więc samolot Tu-154M nr 101 nie uderzył w brzozę i nie złamał o nią
skrzydła. Uderzenie w brzozę nie mogło więc stać się przyczyną odwrócenia się,
upadku i katastrofy samolotu oraz śmierci wszystkich pasażerów. Ta teza raportu
MAK i KBWLLP została wykluczona także przez analizę trajektorii lotu, jak i
przez analizę ekspertyzy Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Jana Sehna z Krakowa.
(C)
Ustalenia dr. inż. Grzegorza Szuladzińskiego [Gregory´ego
Szuladzinskiego] z Analytical Service Ply Ltd. w Australii, specjalisty w
dziedzinach dynamiki konstrukcji, procesów rozpadu, odkształceń i wibracji w
inżynierii lądowej, transporcie i technice wojskowej:
- najprawdopodobniejszą przyczyną katastrofy były dwie eksplozje następujące w
krótkich odstępach czasu jedna po drugiej. Do eksplozji doszło w pobliżu
miejsca, w którym system TAWS odnotował "landing event", i wysokość 36 metrów nad poziomem
pasa lądowania (tzw. TAWS 38), co dokładnie odpowiada dwóm wstrząsom
odnotowanym przez rejestrator parametrów lotu,
- jedna z eksplozji miała miejsce mniej więcej w połowie długości lewego
skrzydła; spowodowała wielkie lokalne zniszczenia, w efekcie rozdzielając
skrzydło na dwie części. Efektem wtórnym tej eksplozji było naruszenie więzów
między przednią częścią kadłuba a resztą statku powietrznego,
- druga eksplozja, wewnątrz kadłuba, spowodowała jego gruntowne zniszczenie i
rozczłonkowanie oraz odnotowane przez przyrządy gwałtowne przyspieszenie
pionowe skierowane w dół, czego bezpośrednim skutkiem był rozpad kadłuba
samolotu początkowo na dwie główne części. Część przednia kadłuba (następnie
rozczłonkowana na kokpit i salonki) upadła w pozycji "normalnej", a
główna część samolotu (osobno centropłat rozbity na dwie części, kadłub i ogon)
w pozycji "odwróconej". Świadectwem wielkiej siły tej eksplozji jest
kształt głównej części kadłuba, który spadł na ziemię w pozycji odwróconej z
wywiniętymi na zewnątrz burtami samolotu,
- charakter zniszczeń Tu-154M nr 101, w tym znaczne rozrzucenie jego szczątków
na obszarze ponad 1
hektara (duża ilość kilkucentymetrowej wielkości
fragmentów), wyklucza, by doszło jedynie do awaryjnego lądowania (lub upadku),
gdyż żadne awaryjne lądowanie (lub upadek) samolotu tego typu w terenie
zadrzewionym, niezależnie od tego, jak nieudane i pod jakim kątem, nie mogłoby
spowodować aż takiego rozczłonkowania konstrukcji, jakie zostało
udokumentowane; także śmierć wszystkich członków załogi i pasażerów czyni
wersję niepoprzedzonego wybuchem awaryjnego lądowania (lub upadku) znacznie
mniej prawdopodobną; podobną skalę zniszczeń konstrukcji samolotu mógłby
wywołać wybuch naziemny, lecz nie wyjaśniałoby to ani braku śladów takiego
wybuchu na ziemi i drzewach, ani obrotu głównej części kadłuba wokół jego osi
podłużnej i odmiennego usytuowania szczątków dwu części kadłuba (przedniej w
pozycji "normalnej", a głównej w pozycji "odwróconej").
(D)
Zespół przeanalizował także rekonstrukcję samolotu wykonaną na
podstawie zdjęć części widocznych na miejscu katastrofy i zanalizował relacje
świadków katastrofy.
Materiały te pozwoliły w szczególności ustalić charakter rozpadu lewego
skrzydła, charakter i naturę zniszczeń głównej części kadłuba, zniszczenia i
położenie kokpitu oraz przedniej części kadłuba, obszar katastrofy i charakter
zniszczeń drzew i roślinności.
Istotnym uzupełnieniem prezentowanych tez była analiza relacji świadków
naocznych. Zbadano 17 relacji, z których większość wskazuje na eksplozje
poprzedzające ustanie pracy silników i upadek samolotu. Dla Zespołu szczególne
znaczenie ma relacja polskiego pilota obecnego na lotnisku w chwili katastrofy:
"Po dodaniu obrotów, po upływie kilku sekund usłyszałem głośne trzaski,
huki i detonacje. Do tego doszedł milknący dźwięk pracującego silnika, a następnie
nastała cisza".
3
Analizując działania prezesa Rady Ministrów RP Donalda Tuska, podległych mu
konstytucyjnych ministrów, organów administracji rządowej oraz innych
instytucji, Zespół Parlamentarny wskazał, że w trakcie organizowania wizyty
Prezydenta RP i podczas lotu do Smoleńska doszło do bezprawnych działań na
szkodę Głowy Państwa i interesu RP. W szczególności:
- Remont kapitalny Tu-154M nr 101 zorganizowano i przeprowadzono w sposób
urągający zasadom bezpieczeństwa, a odpowiedzialny za to minister obrony
narodowej Bogdan Klich nie dopełnił ciążących na nim obowiązków. Liczne awarie
występujące po zakończeniu remontu wskazują na rażące niedopełnienie obowiązków
przez osoby odpowiedzialne za przygotowanie tego statku powietrznego.
- Miesiąc przed katastrofą minister Klich w decyzji nr 40 stwierdził, że flota
lotnicza 36. SPLT nie daje gwarancji bezpieczeństwa realizacji zadań transportu
najważniejszych osób w państwie, a mimo to dopuścił do wyznaczenia samolotu 36.
SPLT do lotu w dniu 10 kwietnia 2010 roku.
- Premier Donald Tusk jako zwierzchnik służb specjalnych nie dopełnił obowiązku
zapewnienia Prezydentowi RP ochrony kontrwywiadowczej podczas wizyty i w
okresie przygotowań do niej.
- Minister spraw wewnętrznych i administracji Jerzy Miller i podległe mu Biuro
Ochrony Rządu nie dopełnili obowiązku zorganizowania ochrony Prezydenta RP, a w
szczególności dokonania rekonesansu lotniska Siewiernyj oraz obecności
funkcjonariuszy na miejscu w chwili przewidywanego lądowania Prezydenta RP.
Obciąża ich powierzenie rosyjskiej Federalnej Służbie Ochrony FR ochrony
Prezydenta RP na lotnisku w Smoleńsku i w drodze do Katynia - bez zapewnienia
stronie polskiej koordynacji działań. W konsekwencji nie uprzedzono Prezydenta
i pilotów o zagrożeniach, a zwłaszcza o stanie lotniska i o braku kolumny z
samochodem prezydenckim.
- Rząd Donalda Tuska od jesieni 2009 r. współdziałał z rządem Federacji
Rosyjskiej przeciwko Prezydentowi RP Lechowi Kaczyńskiemu w celu rozdzielenia
rocznicowych uroczystości katyńskich poprzez zorganizowanie odrębnego spotkania
premiera Donalda Tuska z Władimirem Putinem w Katyniu w dniu 7 kwietnia 2010
r., co przyczyniło się do tragedii smoleńskiej, a za co odpowiedzialność
ponoszą rządy obu państw.
- Współdziałanie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Radosława Sikorskiego ze
stroną rosyjską prowadziło do odwoływania wizyt przygotowawczych, w związku z
czym przedstawiciele Kancelarii Prezydenta RP nie mogli skontrolować stanu
lotniska w Smoleńsku. MSZ wiedziało, że lotnisko w Smoleńsku nie jest
przygotowane na zaplanowane na 10 kwietnia 2010 r. lądowanie samolotu z
Prezydentem RP na pokładzie, i oceniało, że to nieprzygotowanie jest kwestią
fundamentalną. Mimo to zaniechano przeprowadzenia niezbędnych czynności i
ustaleń. MSZ świadomie współdziałało ze stroną rosyjską w takim organizowaniu
wizyty Prezydenta RP, by była ona gorzej przygotowana i gorzej zabezpieczona
niż spotkanie premiera Donalda Tuska z Władimirem Putinem. MSZ świadomie
opóźniało oficjalne powiadomienie strony rosyjskiej o wizycie Prezydenta Lecha
Kaczyńskiego w dniu 10 kwietnia 2010 r. i nie zapewniło wizycie Głowy Państwa
odpowiedniego statusu dyplomatycznego. Zaakceptowano stanowisko MSZ FR, że
strona rosyjska nie będzie zajmowała się wizytą Prezydenta RP w dniu 10
kwietnia, a lot premiera Donalda Tuska w dniu 7 kwietnia zostanie skoordynowany
z lotem premiera Władimira Putina.
- Ministerstwo Obrony Narodowej i polski ataszat wojskowy w Moskwie oraz
właściwe służby rosyjskie całkowicie zlekceważyły swoje obowiązki dostarczenia
załodze Tu-154M nr 101 w dniu 10 kwietnia 2010 r. informacji o zagrożeniu
meteorologicznym.
4
Analizując działania strony rosyjskiej, Zespół przede wszystkim wskazuje na
złamanie ustaleń wynikających z Porozumienia polsko-rosyjskiego z 1993 r.
zobowiązujących stronę rosyjską do właściwego przygotowania lotniska, służb
nawigacyjnych i radiolokacyjnych, a także zapewnienia właściwej informacji
meteorologicznej.
Dla przebiegu wydarzeń kluczowe znaczenie miało:
- niezamknięcie lotniska w Smoleńsku mimo pogarszającej się pogody, która uniemożliwiła
lądowanie samolotu Ił-76 na godzinę przed katastrofą. Zamknięcie lotniska w
takiej sytuacji nakazują rosyjskie przepisy,
- odmowa wskazania załodze Tu-154M nr 101 lotniska zapasowego mimo pogorszenia
się warunków meteorologicznych i mimo wielokrotnych próśb w tej sprawie ze
strony kontrolerów z wieży w Smoleńsku,
- polecenie sprowadzenia samolotu Tu-154M do lądowania oraz wydanie zgody na
lądowanie ("pas wolny"),
-systematyczne w ostatnich sekundach lotu podawanie fałszywych informacji przez
kontrolerów z wieży w Smoleńsku co do wysokości samolotu i odległości od osi
pasa (ścieżka i kurs),
- odpowiedzialność za sprowadzenie zagrożenia na Tu-154M nr 101 nad Smoleńskiem
ponoszą przede wszystkim najwyższe czynniki rosyjskie, które poleciły sprowadzanie
polskiego samolotu, nie zgodziły się na wskazanie lotniska zapasowego i nie
wydały rozkazu zamknięcia lotniska. Nie ustalono do dzisiaj, na czyje polecenie
kontrolerzy z wieży w Smoleńsku wprowadzali polskich pilotów w błąd, podając
fałszywe informacje co do wysokości i odległości od pasa lotniska. Nie ustalono
też, jaką naturę miały eksplozje, które doprowadziły do katastrofy i kto
bezpośrednio jest za nie odpowiedzialny.
5
Zespół Parlamentarny wskazał, że również po katastrofie doszło do działań na
szkodę interesu RP, nierzadko sprzecznych nawet z Konstytucją RP. W
szczególności:
- Rząd Donalda Tuska przystał na to, że Rosjanie zaniechali ratowania ofiar,
bez zbadania sytuacji, założywszy, że nikt nie przeżył.
- Minister Radosław Sikorski winny jest zaniechania zabezpieczenia
eksterytorialności wraku, przez co doprowadził do zagrożenia bezpieczeństwa
państwa poprzez umożliwienie przejęcia przez obce mocarstwo informacji ważnych
dla bezpieczeństwa państwa polskiego.
Minister Sikorski winny jest także upowszechniania fałszywych informacji co do
przyczyn katastrofy przez bezpodstawne obciążanie nimi polskich pilotów.
- Minister Sikorski nie dopełnił też ciążących na nim obowiązków przez:
ukrywanie dowodów w postaci rozmów m.in. z Centrum Operacyjnym; zaniechanie
niezbędnych działań na rzecz właściwego trybu badania przyczyn katastrofy oraz
odzyskania dowodów pozwalających ustalić prawdziwe przyczyny katastrofy.
- Marszałek Sejmu RP Bronisław Komorowski przejął władzę na podstawie
stanowiska prezydenta FR Dmitrija Miedwiediewa i nie czekając na dowody śmierci
Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, co było złamaniem Konstytucji RP.
- Premier Donald Tusk oddał postępowanie wyjaśniające w ręce rządu rosyjskiego,
zgadzając się na to, by w miejsce porozumienia z 1993 r. regulowane ono było
zarządzeniem Władimira Putina z 13 kwietnia 2010 r., gdzie wskazano załącznik
13 do konwencji chicagowskiej jako tryb pracy komisji. Premier Donald Tusk
winny jest zaniechania starań o zwrot Polsce dowodów w postaci wraku, czarnych
skrzynek, telefonu satelitarnego i innych rzeczy przetrzymywanych przez
Federację Rosyjską.
- Rząd Donalda Tuska winny jest także wywierania presji na prokuraturę celem
odmowy dopuszczenia do sekcji zwłok ekspertów zagranicznych przybranych przez
rodziny, co jest działaniem bez precedensu w dziejach państw cywilizowanych.
- Prokurator NPW Krzysztof Parulski winny jest zaniechania zabezpieczenia i
zbadania miejsca katastrofy, a w szczególności ciał ofiar, dokonania sekcji
zwłok w obecności polskich prokuratorów i patologów, a także zaniechania
zbadania ciał ofiar po ich powrocie do Polski, przez co mogło dojść do utraty
ważnych dowodów w sprawie.
- Strona rosyjska oraz rząd Donalda Tuska utrudniały prowadzenie polskich
postępowań wyjaśniających przyczyny i okoliczności katastrofy. Było to skutkiem
rezygnacji premiera Tuska ze stosowania polsko-rosyjskiego porozumienia z 1993
r. i oddania postępowania stronie rosyjskiej. Decyzja ta obciąża Donalda Tuska
jako działanie na szkodę RP i stanowi delikt konstytucyjny. Wszelką dostępną
pomoc w badaniu tragedii proponowały Stany Zjednoczone, lecz strona polska nie
skorzystała z tej oferty. Również eksperci Unii Europejskiej zgłaszali gotowość
pomocy, ale rosyjscy i polscy decydenci odrzucili te propozycje podczas posiedzenia
Komisji Putina w Moskwie 13 kwietnia 2010 roku.
- Minister Bogdan Klich oraz akredytowany płk Edmund Klich winni są działania
na szkodę śledztwa i bezpieczeństwa RP poprzez ukrycie raportu polskich
ekspertów sporządzonego w dniu 15 kwietnia i przekazanego do władz RP, a
stwierdzającego, że "za katastrofę odpowiedzialność ponosi strona
rosyjska".
- Minister spraw wewnętrznych i administracji Jerzy Miller utrudniał
prowadzenie polskich postępowań wyjaśniających, podpisując 31 maja 2010 r. w
imieniu rządu Donalda Tuska polsko-rosyjskie memorandum pozostawiające w
rosyjskich rękach kluczowe dowody (będące własnością RP czarne skrzynki) i
składając niezgodne z prawdą zapewnienia o zgodności z oryginałem przekazanych
polskim badaczom kopii nagrań z rejestratora głosów w kokpicie.
- Polska opinia publiczna i Sejm RP były systematycznie dezinformowane przez
stronę rosyjską i rząd Donalda Tuska w najistotniejszych kwestiach dotyczących
katastrofy oraz badania jej przyczyn i okoliczności. Takie postępowanie
wskazuje na w pełni świadome współdziałania przedstawicieli rządu Donalda Tuska
z władzami Federacji Rosyjskiej na szkodę polskiego śledztwa w celu
uniemożliwienia dojścia do prawdy. Ponadto przedstawiciele rządu ponoszą
odpowiedzialność za brak odpowiedniej reakcji na rosyjską kampanię oczerniającą
ofiary katastrofy: w żaden sposób nie przeciwdziałali oni rozpowszechnianiu
kłamliwych stwierdzeń na temat m.in. Dowódcy Sił Powietrznych RP gen. Andrzeja
Błasika.
6
Zespół Parlamentarny skierował do prokuratury 20 pism zawiadamiających o
podejrzeniu popełnienia przestępstw przez osoby takie jak m.in.: gen. Marian
Janicki, Edmund Klich, Jerzy Miller, Radosław Sikorski, Bogdan Klich, z których
prokuratura:
- 15 umorzyła lub odrzuciła, a pozostałe nadal rozpatruje.
7
Zespół Parlamentarny wspierał rodziny ofiar katastrofy poprzez m.in.:
- interweniowanie w sprawie zaproszonego przez rodziny amerykańskiego
specjalisty prof. Michaela Badena, niedopuszczanego przez prokuraturę i
przedstawicieli rządu do udziału lub asystowaniu przy badaniu ekshumowanych
ciał ofiar śp. Przemysława Gosiewskiego i śp. Janusza Kurtyki,
- dementowanie kłamstw szkalujących śp. gen. Andrzeja Błasika, członków załogi
samolotu Tu-154M nr 101 oraz Prezydenta RP śp. Lecha Kaczyńskiego,
- stałą współpracę z pełnomocnikami rodzin.
8
W trakcie blisko 200 posiedzeń w salach Sejmu, Senatu lub Parlamentu
Europejskiego przeprowadził około 80 w większości publicznych wysłuchań:
- świadków wydarzeń (w tym pierwszych polskich świadków obecnych 10 kwietnia
2010 r. na miejscu katastrofy),
- ekspertów w zakresie prawa (w tym prawa międzynarodowego i prawa lotniczego),
bezpieczeństwa (w tym ochrony VIP-ów), nawigacji lotniczej i innych pomocnych w
badanej sprawie dziedzin wiedzy lub umiejętności,
- przedstawicieli rodzin ofiar katastrofy i ich pełnomocników,
- trzeba tu odnotować, że jedynie przedstawiciele rządu Donalda Tuska, którzy
po katastrofie kierowali pracami podległych sobie urzędów państwowych, a
niekiedy także uczestniczyli w przygotowywaniu wizyty 10 kwietnia 2010 r., nie
przyjęli zaproszeń na posiedzenia Zespołu połączone z ich wysłuchaniem.
Ponadto Zespół zorganizował około 150 konferencji prasowych, w trakcie których
udostępniano przedstawicielom mediów dokumenty, raporty, prezentacje, ustalenia
i oceny Zespołu oraz pisma kierowane do rządu RP i prokuratury.
9
Zespół Parlamentarny udostępniał opinii publicznej wyniki swoich badań także
poprzez przygotowanie i przedstawienie m.in.:
- "Białej Księgi smoleńskiej tragedii",
- wirtualnej wizualizacji obrazującej miejsce katastrofy,
- prezentacji raportów z wyników badań ekspertów Zespołu: prof. Wiesława
Biniendy (Ohio, USA), prof. Kazimierza Nowaczyka (Maryland, USA) i dr. inż.
Gregory´ego Szuladzinskiego (Australia), pokazanych w trakcie publicznych
wysłuchań na posiedzeniach Zespołu za pomocą telemostów łączących Polskę z USA
i Australią oraz podczas publicznych wysłuchań w Parlamencie Europejskim,
- publicznych wysłuchań na posiedzeniach Zespołu w gmachu Sejmu RP z udziałem
nie tylko świadków wydarzeń, ale także uznanych badaczy, m.in. prof. Marka
Żylicza, członka KBWLLP, znawcy zagadnień prawa lotniczego międzynarodowego,
oraz prof. Michaela Badena z USA, światowej sławy patologa sądowego.
10
Zespół Parlamentarny zabiegał u umiędzynarodowienie badań przyczyn i przebiegu
katastrofy smoleńskiej poprzez m.in.:
- spotkania i rozmowy na temat powołania międzynarodowej komisji smoleńskiej z
politykami zagranicznymi, w tym zwłaszcza z przedstawicielami władz Unii
Europejskiej i NATO, kongresmanami i senatorami USA oraz politykami krajów
europejskich,
- działania na rzecz powołania międzynarodowej komisji poprzez wsparcie
inicjatywy obywatelskiej, w wyniku której zebrano blisko 500 000 podpisów na
rzecz powołania takiej komisji. Podpisy te zostały przekazane przewodniczącej
Komisji Spraw Zagranicznych Kongresu USA. W celu powołania tej komisji podjęto
współpracę z licznymi organizacjami polonijnymi, w tym z Kongresem Polonii
Kanadyjskiej, Związkiem Narodowym Polskim oraz z licznymi organizacjami
stanowymi Kongresu Polonii Amerykańskiej,
- wspieranie rodzin ofiar i stowarzyszeń zabiegających o upamiętnienie ofiar
katastrofy, kierujących dotyczące tej sprawy pisma i memoranda do Organizacji
Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), Parlamentu Europejskiego oraz
innych podmiotów zagranicznych,
- przetłumaczenie na język angielski i upowszechnienie w internecie
"Białej Księgi smoleńskiej tragedii",
- uczestniczenie i współorganizowanie dwu przeprowadzonych w Parlamencie
Europejskim pod patronatem grupy parlamentarnej Europejscy Konserwatyści i
Reformatorzy (EKR) publicznych wysłuchań poświęconych katastrofie smoleńskiej i
ustaleniom Zespołu.
Zespół Parlamentarny
ds. Zbadania Przyczyn
Katastrofy Tu-154M
z dnia 10 kwietnia 2010 r.
