Oto tajemnica tajemnic...

   Chrystus jest drogą i bramą (J 14,6; 10,7), drabiną i motorem..., „rzeczą ukrytą od założenia świata” (Mt 13,35). Kto zdecydowanie i bezwarunkowo zwraca swe oczy ku Chrystusowi, patrząc na Niego, wiszącego na krzyżu, z wiarą, nadzieją i miłością, pobożnością, podziwem, radością, wdzięcznością, uwielbieniem i uniesieniem, ten świętuje Paschę razem z Nim (por. Mk 14,14), to znaczy, rusza w drogę, by przejść przez Morze Czerwone, dzięki lasce krzyża (por. Wj 14,16)... 


W czasie tego przejścia, jeśli chce być doskonały, to musi porzucić wszelkie rozważania rozumu. 


Każdy szczyt pragnienia powinien być skierowany i przemieniony w Boga. 


Oto tajemnica tajemnic, 
której „nikt nie zna oprócz tego, kto ją otrzymuje” (Ap 2,17), 
której nikt nie otrzymuje, prócz tego, który jej pragnie, 
a której pragnie tylko ten, kto jest rozpalony przez Ducha Świętego, którego Chrystus posłał na ziemię. 


To dlatego apostoł Paweł mówi, że ta 
tajemnicza mądrość jest objawiona przez Ducha Świętego (1Kor 2,10).


POwyzsze, 


to  komentarz

Św. Bonawentury (1227-1274), franciszkanina, doktora Kościoła do dzisiejszej Ewangelii.

A oto ta Ewangelia, ktorej szczerze mówiąc, nie zrozumiałem od razu.

Ewangelia wg św. Łukasza 9,51-56.

Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy
i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt.
Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy.
Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?»
Lecz On odwróciwszy się zabronił im.
I udali się do innego miasteczka.